Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Αστυφιλία και εξωτερική μετανάστευση

Αστυφιλία και εξωτερική μετανάστευση.
(Η νέα προσφυγιά)

Αναχώρηση μεταναστών προς τη Γερμανία 
από το σταθμό Θεσσαλονίκης (1960)

Και πάλι πρόσφυγες, οι κάτοικοι του Παραποτάμου.
Η επιβίωση των κατοίκων σε όλα τα χωριά του λεκανοπεδίου της Ροδοπόλεως στις μεταπολεμικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Πολύ σύντομα ξεκίνησε η νέα προσφυγιά, μεγαλύτερη από κάθε προηγούμενη που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα. "Εθελοντική" αυτή τη φορά, με τη μορφή της αστυφιλίας και της εξωτερικής μετανάστευσης.
Η φτώχεια και οι βασικές ελλείψεις σε σχολεία, ιατρική περίθαλψη κ.λπ. ανάγκασαν τον κόσμο να εγκαταλείψει τον τόπο του και να αναζητήσει καλύτερες συνθήκες.
Τον πρώτο χρόνο της επιστροφής των κατοίκων στα χωριά του, το χειμώνα του 1949-1950, 
 λειτούργησε ξανά το δημοτικό σχολείο στο χωριό μας, μετακόμισαν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια όσοι από τους μαθητές του λεκανοπεδίου ήθελαν να συνεχίσουν τη μόρφωσή τους στο Γυμνάσιο και να συνεχίσουν σε ανώτερες τάξεις του Γυμνασίου (Δ', Ε', ΣΤ', Γυμνασίου) σήμερα Λύκειο έπρεπε να μετακινηθούν είτε στο Σιδηρόκαστρο είτε Σέρρες είτε στη Θεσσαλονίκη.
Η μόρφωση των παιδιών ήταν από τις βασικές αιτίες που ανάγκασε αρκετές οικογένειες από το λεκανοπέδιο να μετακινηθούν προς το Σιδηρόκαστρο, Σέρρες και κυρίως προς τη Θεσσαλονίκη, όπου αναζήτησαν εργασία και μόνιμη αποκατάσταση. Ήταν η εποχή που ξεκίνησε η ανοικοδόμηση με το σύστημα της αντιπαροχής στις πόλεις και άρχισαν να αδειάζουν τα χωριά και να μεγαλώνουν οι πόλεις. Την ίδια περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, αρκετοί προτίμησαν να μεταναστεύσουν σε χώρες της Ευρώπης.
Το 1960 με την υπογραφή του Γερμανο-Ελληνικού Συμφώνου Προσέλκυσης Εργατών ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων απέκτησε την πολυπόθητη «πράσινα κάρτα», με την οποία ξεκινούσε το ταξίδι προς τη Γερμανία, είτε από Πειραιά με το θρυλικό φέρι μποτ «Κολοκοτρώνης» είτε, αργότερα, με την έκτακτη αμαξοστοιχία από Θεσσαλονίκη. 
Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των μεταναστών την περίοδο αυτή. Από μια μελέτη όμως για την Μετανάστευση από την Μακεδονία την περίοδο 1961-1977 μαθαίνουμε τα εξής: Κύριος προορισμός των μεταναστών την περίοδο 1955 μέχρι το 1960 ήταν το Βέλγιο και από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν κυρίως η Γερμανία, η Αυστραλία και σε μικρότερο βαθμό η Σουηδία και η Ιταλία. 

Έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία.

Κατά την απογραφή του 1961 ο συνολικός πληθυσμός του νομού Σερρών ήταν 248.041 κάτοικοι.  Δηλαδή, σχεδόν ένας στους τέσσερις κατοίκους του νομού έγινε μετανάστης. Σίγουρα δεν θα πέσουμε έξω αν δεχθούμε ότι και από το λεκανοπέδιο μετανάστευσαν την ίδια περίοδο αντίστοιχα, ένας στους τέσσερις κατοίκους. Δηλαδή, σχεδόν 3.000 κάτοικοι εγκατέλειψαν το λεκανοπέδιο και μετανάστευσαν κυρίως στη Γερμανία, Αυστραλία και λιγότερο στο Βέλγιο, τη Σουηδία και αλλού.
Λιγόστεψε επικίνδυνα ο πληθυσμός στα χωριά μας την περίοδο αυτή. Και αν συνυπολογίσουμε εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση θα πρέπει να δεχθούμε ότι περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους του λεκανοπεδίου εγκατέλειψαν τον τόπο και έγιναν πρόσφυγες. Από την άλλη, η παλιννόστηση που παρατηρήθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν πολύ μικρή. Μόλις ένας στους πέντε μετανάστες από το εξωτερικό επέτρεψε στη χώρα. Και οι περισσότεροι βέβαια από τους παλιννοστούντες δεν επέστρεψαν στο χωριό τους αλλά εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα μεγάλα αστικά κέντρα, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και αλλού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου